De Walk of Shame en het Kamermeisje (2)

01-07-2011

Drie weken geleden schreef ik een gastredactioneel voor het juristenblad Mediaforum. Daarin wees ik dat in de zaak Strauss-Kahn een weinig belicht gevaar van een trial by media om de hoek komt kijken: besmuistering van de aangever, in casu het kamermeisje. De Fransman heeft een legertje PR-mensen en investigators, waaronder ex-CIA spionnen, ingehuurd om narigheid op te duiken in haar verleden: informatie die hem kan ontlasten en haar in een kwaad daglicht stelt.

Kwam vandaag het eerste hoogtepunt van hun werk naar buiten?

Een anonieme bron, omschreven als een ‘law enforcement officer’, vertelde een verhaal in de New York Times. Dat kan overigens iedereen zijn in de VS met een functie bij politie of justitie: van een ‘beat cop’ (wijkagent) tot de hoogste openbaar aanklager van New York.

Volgens NOS-correspondent Eelco Bosch van Rosenthal schrijft de NYT ‘dat ze na de arrestatie van Strauss-Kahn een telefoongesprek heeft gevoerd met iemand in de gevangenis. Tegen hem zou ze hebben gezegd dat er financieel voordeel te halen was uit deze aanklacht. Nou verder, op de bankrekening van het meisje zou de afgelopen twee jaar 100.000 dollar zijn gestort. En ze zou ook nog over vijf telefoons beschikken met hele hoge rekeningen. Allemaal heel ongebruikelijk voor een arme immigrante uit Guinee. Wat het verband is tussen als deze zaken is niet duidelijk. Maar in elk geval tast het echt haar geloofwaardigheid aan.’

Hoewel het gaat om een onbekende anonieme bron, met een onbekende functie en status, meldt de NOS dat ‘volgens de New York Times de openbaar aanklager inmiddels grote twijfels heeft over haar geloofwaardigheid.’

Die aanklager heeft niet zelf gesproken (het ligt niet voor de hand dat hij die anonieme bron is). NYPD Deputy Commissioner Paul Brown, topvoorlichter van de politie, weigerde commentaar te geven, evenals een voorlichter van de openbare aanklager.

Het belang van Strauss-Kahn dat dit nieuws naar buiten komt is duidelijk. Vanmiddag is er een ingelaste zitting over de borg van Strauss-Kahn. Hij wil natuurlijk graag dat zijn voorwaarden versoepeld worden. We zullen dan wel horen van de openbaar aanklager er zelf allemaal van denkt.

Voor het NOS Journaal is al duidelijk wat dit allemaal betekent. Van Rosenthal besluit met: ‘In elk geval zal er van die loodzware aanklacht tegen Strauss-Kahn waarschijnlijk niet verschrikkelijk veel overblijven.’

Dat moet de rechter bepalen.

Bij de berichtgeving over deze wending in de zaak wordt in ieder geval het volgende duidelijk. Als een anonieme ‘law enforcement officer’ zegt dat de openbaar aanklager grote twijfels heeft, dan neemt de pers dat voetstoots aan, ook als de autoriteiten zelf weigeren commentaar te geven. Het bericht tast ‘in elk geval’ de geloofwaardigheid van het kamermeisje aan, nooit de geloofwaardigheid van de anonieme bron. De duiding wordt meteen eenrichtingsverkeer. Niemand vraagt zich af of het niet vreemd is dat dit kamermeisje al twee jaar in een afbraakpand woont – zonder enig comfort – met al dat geld op haar bankrekening.(Misschien is die informatie ook beeldvorming?)

‘En je moet bedenken dat dit komt uit bronnen van justitie en niet van de advocaten van Strauss-Kahn. De aanklagers zelf zijn er achter gekomen,’ zegt van Rosenthal. Dat is een aanname die helemaal niet gemaakt kan worden, gezien de onduidelijkheid over de kwaliteit en belangen van de bron en het feit dat DSK voor tienduizenden dollars per maand onderzoekers en communicatiedeskundigen heeft ingehuurd (o.a. ‘De Drie Musketiers’ in Frankrijk). Ook weet niemand door wie de ‘law enforcement officer’ op pad is gestuurd om de NYT dit verhaal te vertellen.